Pasadahan

Toen ik een paar maanden geleden in mijn dorm kwam wonen en tita Ophel, mijn 60-jarige kamergenote, leerde kennen, vroeg ze me zowat gelijk of ik onze dormitory wilde vertegenwoordigen tijdens de Pasadahan. Wat was de Pasadahan? Gewoon, een jaarlijkse competitie tussen de verschillende dormitories op de campus, heel informeel. Maar upper ACCI dormitory had nog een vertegenwoordigster nodig. Wat deed die vertegenwoordigster dan? Nou, die vertegenwoordigster zou meedoen aan een misverkiezing.
Daar moest ik even over nadenken. Zoals jullie denk ik allemaal wel weten stond ‘meedoen aan een misverkiezing’ niet echt op mijn bucketlist. Maar, ik wilde graag goede vrienden worden met mijn dormgenootjes, en ze verzekerden me dat het een uiterst Filipino iets was om te doen, en het was blijkbaar niet erg serieus.
Ik ben zeker goede vriendjes geworden met mijn dormgenootjes. Ik weet inmiddels ook dat er maar twee gelegenheden zijn waarop de wegen rustig zijn in Manila: als Manny Pacquiao moet boksen, of als Miss Universe op tv is. Maar het concept ‘niet erg serieus’ is hier toch echt anders dan ik gewend ben.
Het begon ongeveer twee maanden geleden te borrelen. Tita Ophel vroeg me wat mijn talent zou zijn voor de Pasadahan, en wat mijn sport zou zijn. Blijkbaar zit er meer in een misverkiezing dan een beetje op en neer lopen in een mooie jurk: sport, talent, en aan het einde ook nog een Q&A. We hadden het over silks, en besloten dat dat maar mijn sport moest zijn. Maar wat was mijn talent dan? Tita Ophel wist het al: ze had me een keer ‘Vincent’ horen meezingen met Ellie Goulding, en had besloten dat mijn stem perfect was voor dat nummer, en dat ik dat dus zou gaan zingen.
Er gebeurd veel in een week hier, en aangezien de Pasadahan nog best ver weg was voelde ik niet heel erg de behoefte om te oefenen. Bovendien ben ik nooit alleen, en had ik geen zin om mijn 30 dormgenootjes te laten meegenieten van mijn gekraai. Maar elke week werd er wel gepraat over de Pasadahan, en mijn ‘vorderingen’. Drie weken van tevoren vond ik de lyrics van het liedje op mijn bureau. Ik nam me voor om er nu toch echt werk van te maken.
Die avond ging ik echter met tita Ophel en tita Flor karaoke zingen, om te vieren dat tita Flor een belangrijk tentamen had gehaald. Iedereen doet hier aan karaoke, en je kunt overal wel kamertjes met karaoke-installaties huren. Die avond kwam ik erachter dat mijn stem zeker niet meer hetzelfde voelt als toen ik nog in een koor zong, en ik bedacht me zo dat ik eigenlijk helemaal geen zin had om een liedje te zingen voor een grote groep mensen. Mijn titas hadden echter andere ideeën gekregen; mijn stem was veel beter geschikt om ‘Hopelessly Devoted’ van Olivia Newton John te zingen, en dat is dus wat ik zou gaan doen.
Gelukkig begon de directeur van onze dorm zich er een paar dagen later mee te bemoeien: zij vond het beter als ik silks zou doen voor het talenten gedeelte en me zou verkleden als een cowgirl voor het sportgedeelte. Ze vertelde me ook dat ik snel een jurk moest gaan lenen, en dat de dormitory ervoor zou betalen als het niet te duur was. En wie ging mijn make up doen? En mijn haar? Allemaal uiterst belangrijke zaken waar aan gewerkt moest worden.
Bovendien was er een fotoshoot die zou bepalen wie de populariteitsprijs zou krijgen. Deze shoot begon gelijk na mijn lessen twee dagen later. Dit was een voorproefje voor de echte Pasadahan. Het voelde alsof ik mijn lichaam verliet en van een afstandje de slappe lach kon krijgen om dat poppetje wiens haar en gezicht door wel tien handen tegelijk in vorm werd gebracht, en alle meningen en al het gegiechel dat daarmee gepaard ging.
Om niet al te veel meegesleurd te worden in alle gekte wilde ik er graag iemand bij halen die niet in mijn dorm woonde. Via Dean en Paulo kende ik April, en ik wist dat zij goed was met make up. Samen met April ben ik heel Los Banos afgestruind op zoek naar een jurk die binnen het budget paste en lang genoeg was. Toen ik de foto’s van onze vondsten echter liet zien waren mijn dormgenootjes niet onder de indruk: de jurk was niet extravagant genoeg.
Vanaf hier besloten ze het heft in eigen handen te nemen. Die vrijdag namen twee dames me mee naar een markt in Lipa die gespecialiseerd was in galajurken. De reis duurde een uur of 3, waarin we door de bus, jeepney, tricycle en multivan (die laatste drie worden allemaal in de Filipijnen met de hand gebouwd) uiteindelijk bij een gigantisch en vrijwel volledig vervallen blauw gebouw aankwamen. In de kelder van dat gebouw werd ik een paar uur lang in de ene na de andere jurk gehesen. Lachend bedacht ik hoe vreemd het leven kan zijn: het ene moment lees ik rustig een boek in mijn eigen achtertuin in Limburg en een tijdje later sta ik in de kelder van een derdewereldmarkt en zie ik eruit als de koningin van Engeland.
De week voor de Pasadahan kreeg ik te horen dat er trainingen zouden zijn. Niemand wist nog precies wanneer, maar het werd erg op prijs gesteld als ik er heen zou gaan. Het bleken twee uur lange trainingen te zijn, elke dag. Hier leerde ik lopen, poseren en praten zonder ‘euhm’ te zeggen. April deed een testronde voor de make up en samen met onze dormpresident bekeek ik de zaal om te zien of de silks er konden hangen: langzaam viel alles op zijn plaats voor De Grote Dag.
Op die dag werd ik om vijf uur in de zaal verwacht voor de generale repetitie, genoeg om ’s ochtends een massage te nemen en de make up voor te bereiden, dachten April en ik. Zo rond een uur of 12 kreeg ik echter te horen dat ik om 3 uur in mijn dorm moest zijn voor de generale repetitie voor de generale repetitie (?). Nog een keer oefenen voor de vragenronde: wat is mijn mening over extrajudicial killings? Wat vind ik van corruptie in de Filipijnen? Wat zou ik zeggen tegen mensen die misverkiezingen degraderend vinden voor vrouwen?
Wow! Dit waren moeilijke vragen, gelukkig kwam er een crashcourse diplomatiek antwoord geven van tita Ophel bij. Toen nog een paar keer op en neer lopen (hou je handen eens wat vrouwelijker, loop langzamer, kijk hoger…) en het was tijd om te gaan.
Tijdens de eerste ronde begon mijn gezicht al te trillen van de glimlach die ik geacht werd vol te houden, maar dat wil niet zeggen dat ik niet echt gelachen heb die avond. Ik kon het publiek zien, maar vooral horen! Dean en Kim gingen helemaal stuk, en ze waren omringd door mijn dormgenootjes die met spandoeken en al het hele midden van de zaal in beslag namen. Uiteindelijk heb ik voor het sportgedeelte een beetje rondgelopen met Dean zijn fiets en helm (in mijn sportbeha, want dat draag ik natuurlijk altijd als ik ga fietsen, zeker in een mega conservatief land!). Ik kon het filmpje van het talentengedeelte hier niet plaatsen, maar als je op de link onderaan klikt hoor je het te kunnen zien. Aan het einde van dat filmpje kun je horen hoe een ‘niet al te serieuze’ misverkiezing klinkt hier.
En wie had dat verwacht (al mijn dormgenootjes hadden het verwacht)…ik won! Ik hoop dat dit blog niet al te negatief overkomt, voor mij voelde meedoen aan deze misverkiezing als een wekenlang binnenpretje. De intensiteit, de absurditeit en de toewijding van mijn dormgenootjes zorgden ervoor dat het uiteindelijk helemaal niet zo moeilijk was de vraag te beantwoorden tijdens de Q&A:
Wat is belangrijker voor jou op dit moment, zonsopgang of zonsondergang?
Zonsopgang, een nieuw begin, en al het licht en geluk dat de Filipijnen me heeft geschonken, met een speciaal bedankje naar mijn dormgenootjes.

Go upper ACCI dormitory!

https://drive.google.com/file/d/1jPfkKNXNt6Gs1yelsXqDrv7XGqW0_J-N/view?usp=sharing