Pasadahan Japan
Door: Linde
Blijf op de hoogte en volg Linde
05 November 2018 | Japan, Tokio
De woensdag na de Pasadahan vloog ik naar Tokio.
???!!!!
Ik geloofde zelf niet helemaal dat ik oud genoeg was om dat soort dingen te doen, totdat ik het wel deed.
Het begon allemaal bij Gabby. Gabby is een van mijn beste vriendinnen uit Amerika. Inmiddels studeert ze muziek aan Purchase College in New York. Purchase is mijn nieuwe favoriete school, omdat zij ervoor gezorgd hebben dat ik naar Japan ben gegaan. Via een lerares op die school werd Gabby en haar drummer/vriend een volledig betaalde reis naar Technos college in Tokio aangeboden om daar muziek te maken met de Japanse studenten en een concert te geven op een klein festival. Gabby stuurde me een berichtje, en samen bedachten we dat Tokio een stuk dichter bij de Filipijnen was dan New York bij Nederland. Bovendien, wat zou de volgende keer zijn dat ik zo dicht bij Japan zou zijn met zo een goede reden om erheen te gaan? Dus... zei ik dat ik een ticket ging boeken.
Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. De Filipijnse overheid had namelijk mijn paspoort in beslag genomen aan het begin van het jaar. Dat op zichzelf vond ik al erg verontrustend. Wat nog verontrustender was was dat ik mijn paspoort maar niet terugkreeg. Er waren administratieve problemen, en een Memorandum of Agreement tussen mijn universiteit en de Filipijnse universiteit was verlopen. Hierdoor werd het hele proces vertraagd en moest ik uit het niets 4000 pesos (ongeveer 80 euro) betalen. Een paspoort is een vrij essentieel onderdeel van internationaal reizen, en ik heb een hele tijd gewacht met het boeken van mijn vlucht. Uiteindelijk heb ik een sprong in het diepe genomen en zonder paspoort een vlucht geboekt, met een annuleringsverzekering erbij. Ik heb ook iets geleerd over het bureacratisch systeem van de Filipijnen; het staat stil, totdat de nood hoog is. Twee dagen voor mijn vlucht kreeg ik mijn paspoort terug, met een bonnetje achterin voor de kosten van een 'versneld proces' (het versnelde proces duurde ongeveer drie maanden). De Office of International Linkages op mijn uni zei dat Ate 'al haar charmes had ingezet' om mijn paspoort terug te krijgen. Ik weet niet hoe dit voor jullie klinkt, maar ik vind het verdacht veel lijken op lichte omkoperij. Maar goed, ik had dus mijn paspoort, en was klaar om te vliegen. Dean en Gill brachten me naar het vliegveld, en zonder al te veel problemen kwam ik de volgende morgen aan op Narita Airport.
Ik heb deze vakantie weer opnieuw geleerd hoe ontzettend fijn het is om mensen te (leren) kennen. Op het vliegveld sprak ik een meisje aan om te vragen welke trein ik moest nemen om vanuit daar naar Gabby's hotel te komen. Ze bleek een van de weinige Japanners te zijn die perfect Engels kon spreken, en tijdens de twee uur lange rit naar Tokio (want het vliegveld ligt op het platteland) zijn we bevriend geraakt. Mizuki heeft me niet alleen de weg naar het hotel gewezen, maar me ook uitgenodigd voor traditionele Japanse thee, en me ontzettend veel geleerd over Japanse cultuur. Eenmaal aangekomen kon ik de sleutel ophalen van mijn gratis hotelkamer. Gratis, omdat Purchase hem eigenlijk voor Gabby had geboekt maar zij natuurlijk bij haar vriend bleef slapen. Het was heerlijk om Gabby te zien en haar vriend, Martine, te leren kennen. Na al die jaren voelde het nog steeds net zo vertrouwd om met Gabby om te gaan. Zij en Martine namen me in de avonden mee naar allerlei dingen die zij al hadden ontdekt of die weer aanraders waren van mensen op Technos college. Ze zorgden er ook voor dat ik hun vrienden (mensen die eerder in New York hadden gestudeerd) leerde kennen. Aan al deze mensen heb ik zo veel goede herinneringen te danken. Van Halloween vieren en rondrennen over de veel te drukke Shibuya kruising tot wegdromen in een lichtmuseum tot samen huilen (samen met Taka, een Japanse vriend van Martine) tijdens Gabby Z's concert tot de zonsondergang achter Mt. Fuji bekijken vanaf de bovenste verdieping van Technos college tot...er zijn zo veel goede dingen gebeurd dat ik ze onmogelijk allemaal in dit blog kan proppen.
Ik heb mijn avonden met deze mensen doorgebracht, maar overdag was ik alleen. Gabby en Martine hadden een programma van 's ochtends vroeg tot in de namiddag, dus werd ik elke dag alleen wakker om alleen te ontbijten en daarna alleen Tokio te verkennen. Ik weet niet hoe ik moet beginnen te beschrijven hoe heerlijk dat was. Ik ben opgegroeid als enigst kind in een individualistisch land. Ik ben gewend om elke dag wel een paar keer alleen te zijn. In de Filipijnen heb ik me in totaal 2 keer alleen gevoeld: toen ik voor het eerst de silks ophing en niemand meer naar me keek terwijl ik oefende, en toen ik een dagje op Gill's appartementje en haar kat paste. Ik ben of in mijn kamer met mijn drie kamergenootjes, of bij mijn vrienden, of in een publieke ruimte. De badkamer in mijn dorm zit vast aan de kamer, dus je kan alles horen wat daarbinnen gebeurd. Maar in Tokio was ik alleen, en ik heb er met volle teugen van genoten.
Tokio is een drukke stad, maar het voelt ontzettend rustig, zeker als je vers uit de Filipijnen komt. Mensen bewaren afstand, en je persoonlijke ruimte wordt enorm gerespecteerd. Mensen zijn stil in het openbaar vervoer, en rijden rustig. Men volgt de regels. Als er geen auto's zijn en het stoplicht staat op rood zal niemand de weg oversteken. Iedereen staat aan de linkerkant van de roltrap, en loopt aan de rechterkant. Mensen staan stilletjes in een rij te wachten om de trein in te stappen. Restaurantjes hebben plekjes voor mensen die alleen komen eten, waar je in je eigen hokje kan zitten. En zelfs als je met een gezelschap naar een typisch Japans barretje gaat krijg je je eigen ruimte die met hout en rijstpapier is afgescheiden van de andere groepen. Met het kleurrijke, stinkende, warme en overvolle verkeer van de Filipijnen in mijn achterhoofd kan ik denk ik wel zeggen dat ik een cultuurschok kreeg, en ik heb ervan genoten.
Daarbij dacht ik dat ik de seizoenen dit jaar over zou slaan, maar in Tokio was het herfst, wat voor mij altijd het rustigste seizoen van het jaar is geweest. Ik heb weer voor het eerst truien gedragen, en kleren meerdere keren achter elkaar aangehad omdat ze niet bezweet waren aan het einde van de dag. Ik denk dat ik het beste weer mee heb gekregen, want de dagen waren zonnig en precies warm genoeg. De natuur was prachtig. Het deed me ontzettend denken aan Nederland, omdat het net als bij ons een gematigd klimaat was. Ik herkende een heleboel planten, maar vaak zagen ze er net iets anders uit dan ik gewend was. Wel stond heel Tokio vol met ginko bomen, en hebben we er daar in Nederland vrij weinig van. Er zijn ontzettend veel parken en tuinen door de hele stad heen, en de herfstkleuren begonnen deze plekken net te sieren met hun warme gloed. Zelfs als je uit het druktste station van Tokio komt, Shibuya, kun je binnen tien minuten onder een dik bladerplafond staan en de vogeltjes horen fluiten. Overdag heb ik vooral deze plekken bezocht, samen met wat tempels.
Ik heb ook een dagtripje naar Mt. Fuji genomen. De vulkaan zelf was bijna onzichtbaar vanwege het dichte wolkendek (dat gebeurd wel vaker), maar dat maakte me vrij weinig uit. Ik wilde gewoon een goede wandeling maken door de Japanse natuur. Ik stapte uit bij een nature trail, vlakbij een van de meren die Fuji omringen, en begon te lopen. Het bos was prachtig. Omdat er een verse vulkanische ondergrond was kon je overal kleine grotten en holletjes zien tussen de opeengestapelde zwarte stenen. Toen ik hier een uur of twee half aan het verdwalen was geweest kwam ik de eerste andere bezoeker tegen; een Canadees meisje die een vlog aan het opnemen was. Ik liet haar per ongeluk schrikken omdat ik van achteren aan kwam lopen. 'Niet een plek waar je verrast wilt worden' zei ze lachend. Ik vroeg haar waar haar blog over ging en ze zei dat ze zo veel documentaires over het 'suicide forest' had gezien dat ze zelf eens een kijkje wilde nemen. Toen begon er een belletje te rinkelen. Ik heb ook wel eens een documentire gezien over een bepaald bos in Japan waar mensen van over het hele land naartoe kwamen om zelfmoord te plegen, en dat bos was...aan de rand van Mt. Fuji! Ik had dus net vrolijk twee uur rond gelopen in het zelfmoord bos. Gelukkig kwam ik dit meisje tegen en niet iets anders...
Hoe dan ook, ook met spookverhalen vond ik het een heerlijk bos, en ik had een heerlijke dag.
Ondanks al die goede dingen was ik toch wel blij om weer terug in de Filipijnen te zijn, om mijn vrienden weer te zien, en om de drukte weer tegemoet te treden. De ochtend nadat ik terugkwam moest ik twee tentamens maken, maar daarna leek het alsof de vakantie gewoon doorging, met kleine avonturen zoals All Souls Day vieren (buffeteren op de graven van Dean's overleden familieleden) en vleermuizen vangen tijdens de wildlife 101 excursie. Zo kabbelt mijn leventje weer voort...
PS: je kunt Gabby's muziek beluisteren op spotify en de meeste andere media, haar naam is Gabby Z en in de lente komt haar eerste album uit!
???!!!!
Ik geloofde zelf niet helemaal dat ik oud genoeg was om dat soort dingen te doen, totdat ik het wel deed.
Het begon allemaal bij Gabby. Gabby is een van mijn beste vriendinnen uit Amerika. Inmiddels studeert ze muziek aan Purchase College in New York. Purchase is mijn nieuwe favoriete school, omdat zij ervoor gezorgd hebben dat ik naar Japan ben gegaan. Via een lerares op die school werd Gabby en haar drummer/vriend een volledig betaalde reis naar Technos college in Tokio aangeboden om daar muziek te maken met de Japanse studenten en een concert te geven op een klein festival. Gabby stuurde me een berichtje, en samen bedachten we dat Tokio een stuk dichter bij de Filipijnen was dan New York bij Nederland. Bovendien, wat zou de volgende keer zijn dat ik zo dicht bij Japan zou zijn met zo een goede reden om erheen te gaan? Dus... zei ik dat ik een ticket ging boeken.
Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. De Filipijnse overheid had namelijk mijn paspoort in beslag genomen aan het begin van het jaar. Dat op zichzelf vond ik al erg verontrustend. Wat nog verontrustender was was dat ik mijn paspoort maar niet terugkreeg. Er waren administratieve problemen, en een Memorandum of Agreement tussen mijn universiteit en de Filipijnse universiteit was verlopen. Hierdoor werd het hele proces vertraagd en moest ik uit het niets 4000 pesos (ongeveer 80 euro) betalen. Een paspoort is een vrij essentieel onderdeel van internationaal reizen, en ik heb een hele tijd gewacht met het boeken van mijn vlucht. Uiteindelijk heb ik een sprong in het diepe genomen en zonder paspoort een vlucht geboekt, met een annuleringsverzekering erbij. Ik heb ook iets geleerd over het bureacratisch systeem van de Filipijnen; het staat stil, totdat de nood hoog is. Twee dagen voor mijn vlucht kreeg ik mijn paspoort terug, met een bonnetje achterin voor de kosten van een 'versneld proces' (het versnelde proces duurde ongeveer drie maanden). De Office of International Linkages op mijn uni zei dat Ate 'al haar charmes had ingezet' om mijn paspoort terug te krijgen. Ik weet niet hoe dit voor jullie klinkt, maar ik vind het verdacht veel lijken op lichte omkoperij. Maar goed, ik had dus mijn paspoort, en was klaar om te vliegen. Dean en Gill brachten me naar het vliegveld, en zonder al te veel problemen kwam ik de volgende morgen aan op Narita Airport.
Ik heb deze vakantie weer opnieuw geleerd hoe ontzettend fijn het is om mensen te (leren) kennen. Op het vliegveld sprak ik een meisje aan om te vragen welke trein ik moest nemen om vanuit daar naar Gabby's hotel te komen. Ze bleek een van de weinige Japanners te zijn die perfect Engels kon spreken, en tijdens de twee uur lange rit naar Tokio (want het vliegveld ligt op het platteland) zijn we bevriend geraakt. Mizuki heeft me niet alleen de weg naar het hotel gewezen, maar me ook uitgenodigd voor traditionele Japanse thee, en me ontzettend veel geleerd over Japanse cultuur. Eenmaal aangekomen kon ik de sleutel ophalen van mijn gratis hotelkamer. Gratis, omdat Purchase hem eigenlijk voor Gabby had geboekt maar zij natuurlijk bij haar vriend bleef slapen. Het was heerlijk om Gabby te zien en haar vriend, Martine, te leren kennen. Na al die jaren voelde het nog steeds net zo vertrouwd om met Gabby om te gaan. Zij en Martine namen me in de avonden mee naar allerlei dingen die zij al hadden ontdekt of die weer aanraders waren van mensen op Technos college. Ze zorgden er ook voor dat ik hun vrienden (mensen die eerder in New York hadden gestudeerd) leerde kennen. Aan al deze mensen heb ik zo veel goede herinneringen te danken. Van Halloween vieren en rondrennen over de veel te drukke Shibuya kruising tot wegdromen in een lichtmuseum tot samen huilen (samen met Taka, een Japanse vriend van Martine) tijdens Gabby Z's concert tot de zonsondergang achter Mt. Fuji bekijken vanaf de bovenste verdieping van Technos college tot...er zijn zo veel goede dingen gebeurd dat ik ze onmogelijk allemaal in dit blog kan proppen.
Ik heb mijn avonden met deze mensen doorgebracht, maar overdag was ik alleen. Gabby en Martine hadden een programma van 's ochtends vroeg tot in de namiddag, dus werd ik elke dag alleen wakker om alleen te ontbijten en daarna alleen Tokio te verkennen. Ik weet niet hoe ik moet beginnen te beschrijven hoe heerlijk dat was. Ik ben opgegroeid als enigst kind in een individualistisch land. Ik ben gewend om elke dag wel een paar keer alleen te zijn. In de Filipijnen heb ik me in totaal 2 keer alleen gevoeld: toen ik voor het eerst de silks ophing en niemand meer naar me keek terwijl ik oefende, en toen ik een dagje op Gill's appartementje en haar kat paste. Ik ben of in mijn kamer met mijn drie kamergenootjes, of bij mijn vrienden, of in een publieke ruimte. De badkamer in mijn dorm zit vast aan de kamer, dus je kan alles horen wat daarbinnen gebeurd. Maar in Tokio was ik alleen, en ik heb er met volle teugen van genoten.
Tokio is een drukke stad, maar het voelt ontzettend rustig, zeker als je vers uit de Filipijnen komt. Mensen bewaren afstand, en je persoonlijke ruimte wordt enorm gerespecteerd. Mensen zijn stil in het openbaar vervoer, en rijden rustig. Men volgt de regels. Als er geen auto's zijn en het stoplicht staat op rood zal niemand de weg oversteken. Iedereen staat aan de linkerkant van de roltrap, en loopt aan de rechterkant. Mensen staan stilletjes in een rij te wachten om de trein in te stappen. Restaurantjes hebben plekjes voor mensen die alleen komen eten, waar je in je eigen hokje kan zitten. En zelfs als je met een gezelschap naar een typisch Japans barretje gaat krijg je je eigen ruimte die met hout en rijstpapier is afgescheiden van de andere groepen. Met het kleurrijke, stinkende, warme en overvolle verkeer van de Filipijnen in mijn achterhoofd kan ik denk ik wel zeggen dat ik een cultuurschok kreeg, en ik heb ervan genoten.
Daarbij dacht ik dat ik de seizoenen dit jaar over zou slaan, maar in Tokio was het herfst, wat voor mij altijd het rustigste seizoen van het jaar is geweest. Ik heb weer voor het eerst truien gedragen, en kleren meerdere keren achter elkaar aangehad omdat ze niet bezweet waren aan het einde van de dag. Ik denk dat ik het beste weer mee heb gekregen, want de dagen waren zonnig en precies warm genoeg. De natuur was prachtig. Het deed me ontzettend denken aan Nederland, omdat het net als bij ons een gematigd klimaat was. Ik herkende een heleboel planten, maar vaak zagen ze er net iets anders uit dan ik gewend was. Wel stond heel Tokio vol met ginko bomen, en hebben we er daar in Nederland vrij weinig van. Er zijn ontzettend veel parken en tuinen door de hele stad heen, en de herfstkleuren begonnen deze plekken net te sieren met hun warme gloed. Zelfs als je uit het druktste station van Tokio komt, Shibuya, kun je binnen tien minuten onder een dik bladerplafond staan en de vogeltjes horen fluiten. Overdag heb ik vooral deze plekken bezocht, samen met wat tempels.
Ik heb ook een dagtripje naar Mt. Fuji genomen. De vulkaan zelf was bijna onzichtbaar vanwege het dichte wolkendek (dat gebeurd wel vaker), maar dat maakte me vrij weinig uit. Ik wilde gewoon een goede wandeling maken door de Japanse natuur. Ik stapte uit bij een nature trail, vlakbij een van de meren die Fuji omringen, en begon te lopen. Het bos was prachtig. Omdat er een verse vulkanische ondergrond was kon je overal kleine grotten en holletjes zien tussen de opeengestapelde zwarte stenen. Toen ik hier een uur of twee half aan het verdwalen was geweest kwam ik de eerste andere bezoeker tegen; een Canadees meisje die een vlog aan het opnemen was. Ik liet haar per ongeluk schrikken omdat ik van achteren aan kwam lopen. 'Niet een plek waar je verrast wilt worden' zei ze lachend. Ik vroeg haar waar haar blog over ging en ze zei dat ze zo veel documentaires over het 'suicide forest' had gezien dat ze zelf eens een kijkje wilde nemen. Toen begon er een belletje te rinkelen. Ik heb ook wel eens een documentire gezien over een bepaald bos in Japan waar mensen van over het hele land naartoe kwamen om zelfmoord te plegen, en dat bos was...aan de rand van Mt. Fuji! Ik had dus net vrolijk twee uur rond gelopen in het zelfmoord bos. Gelukkig kwam ik dit meisje tegen en niet iets anders...
Hoe dan ook, ook met spookverhalen vond ik het een heerlijk bos, en ik had een heerlijke dag.
Ondanks al die goede dingen was ik toch wel blij om weer terug in de Filipijnen te zijn, om mijn vrienden weer te zien, en om de drukte weer tegemoet te treden. De ochtend nadat ik terugkwam moest ik twee tentamens maken, maar daarna leek het alsof de vakantie gewoon doorging, met kleine avonturen zoals All Souls Day vieren (buffeteren op de graven van Dean's overleden familieleden) en vleermuizen vangen tijdens de wildlife 101 excursie. Zo kabbelt mijn leventje weer voort...
PS: je kunt Gabby's muziek beluisteren op spotify en de meeste andere media, haar naam is Gabby Z en in de lente komt haar eerste album uit!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
