Fysieke Mobilisatie, Sociale Navigatie

Waar was ik gebleven? De laatste keer dat ik schreef lag ik in een hangmat in Kampong Khleang. Inmiddels is het semester -en daarmee iets wat ik onbescheiden een nieuw leven zal noemen- begonnen. Het was spannend om hiernaartoe te vliegen. We liepen tegen een aantal logistieke problemen aan, waardoor het maar de vraag was of we de vlucht naar Manila zouden halen. Ik zal je de details besparen, maar ik kan je wel vertellen dat ik behoorlijk moe was toen ik uiteindelijk in die vliegtuigstoel neerplofte. Het is een vreemd gevoel—in een vliegtuig stappen dat je naar je nieuwe woonplaats zal brengen. Ver Weg, naar een plaats waar je nog niets en niemand kent. En waar niemand jou nog kent. Het was ’s avonds laat, donker, en het vliegtuig voelde ongelooflijk onpersoonlijk. Plastic.
Het was heel vreemd, maar ik was die rit ontzettend dankbaar voor twee dingen. De piloot begon zijn standaard praatje over planning en weersomstandigheden. Dit was op zich helemaal niet bijzonder maar -hier komt het- hij sprak Engels met een perfect Amerikaans accent. Dat had ik sinds die avond bij barman David niet meer gehoord, en op de een of andere manier gaf het me het gevoel dat hij me richting een vorm van thuis zou vliegen. Ik had om me heen gekeken alsof alles nieuw en vreemd was, en hij had me iets vertrouwds gegeven, al was het maar zo klein als een accent. Daar was ik hem ontzettend dankbaar voor. Daarna gebeurde er nog iets kleins maar fijns: een gesprekje met de Filipina naast me. Ze zei dat ik goed gekozen had en dat ik verliefd zou worden op de Filipijnen. Ze maakte me wakker toen we gingen landen: “Welcome to the Philippines, Linde.”
Ik voelde me welkom.

De volgende ochtend vertrokken we vanuit Manila (waar ik alleen het vliegveld heb gezien) naar Los Banos. Onderweg werden we vermaakt door de kleurrijke jungle van fastfood reclames naast de snelweg. In theorie hadden de Amerikanen die troep van mij wel thuis mogen laten, want ik denk niet dat dit land echt beter wordt van een pizza die volledig bedekt is met hamburger (zodat je niet hoeft te kiezen tussen pizza en burger!). Maar ik was ook ergens wel blij met die vertrouwde rotzooi. Het ligt vast deels aan mijn persoonlijke gekleurde bril, maar de VS zit door dit hele land heen gevlochten. Fastfood, pickup trucks, het schoolsysteem en het grondwetsbeginsel dat alle mensen recht hebben op ‘life, liberty and property’ zijn allemaal dingen die ik herken van mijn vorige uitwisseling.

Als ik er zo op terug kijk was ik misschien inderdaad een beetje bang. Bang dat ik allemaal verkeerde keuzes aan het maken was, bang dat ik dingen zou leren waar ik geen beter persoon van zou worden. Gelukkig was het een klein laagje angst over een hele hoop goed vertrouwen; ik wist wel dat het goed zou komen. Die bekende Amerikaanse dingetjes waren de eerste indicatoren dat ik hier wel mijn draai zou vinden, mijn comfort zone.

Toen wist ik nog niet dat het adres waar we naar onderweg waren precies mijn comfort zone zou zijn. We sliepen in een AirBnB in een rustige buitenwijk van Los Banos. De AirBnB had 2 huizen, een bijna volledig eetbaar tropisch regenwoud als tuin, en een lunchroom. De huizen waren van Susana en Celso, maar de AirBnB werd gerund door hun zoon Dean, en dat is nu een van mijn beste vrienden. Dean’s broer JD en zijn neefje (dat is dus Susana en Celso’s kleinkind, maar niet JD’s kind, snap je het nog?), Marcus, wonen ook bij hen. Het is dus een groot bruisend familieleven daar. Susana kookte ’s ochtends en soms ’s middags de heerlijkste meest uitgebreide gerechten, en ’s avonds nam Dean ons mee om ergens in Los Banos te eten (uit eten voor 2 euro, haha!), waardoor we met hem aan de praat raakte. We zijn maar 3 dagen in Los Banos gebleven. We hebben de universiteit gezien, gesproken, en we hebben besloten waar ik zou wonen. Daarna gingen we door naar oost Luzon, maar we spraken af weer bij deze ontzettend warme familie te verblijven als we terugkwamen.

Tijdens het reizen bleef ik contact houden met Dean. Hij had me verteld dat wij de eerste buitenlanders in de AirBnB waren, ooit. Het kwam dus als een enorme verrassing toen hij me het bericht stuurde dat er NOG een Nederlands meisje bij hen verbleef! En ze ging ook nog op UPLB studeren! Ik kan vrijwel zeker zeggen dat Dean 100% van de Nederlandse bevolking van Los Banos dit schooljaar heeft gehost.

Reizen door de Filippijnen was heerlijk. Ik zou er eigenlijk een extra blog over moeten maken, maar ik denk dat ik mijn moeders foto’s de verhalen laat vertellen. We zijn eerst naar Caramoan gegaan, wat 2 hobbelige busreisdagen van Los Banos af ligt. Gelukkig is Caramoan de ideale plek om bij te komen van te weinig bewegen in een bus die te veel beweegt. Helderblauwe zee, verse kokosnoten, kajakken, snorkelen, palmbomen, gezellige medereizigers…het was het eerste beetje echte rust dat we hadden op deze vakantie, en we genoten er met volle teugen van. De vandegraafjes zijn echter van nature geen strandmensen, dus na een aantal dagen pakten ze het vliegtuig (niet nog een keer zo’n busrit alsjeblieft) en gingen ze naar het noorden, naar de koele bergen en de rijstvelden. Vanuit Banaue reden vaders en ik bovenop (moeders binnenin) de jeepney de bergen in, op weg naar de 2000 jaar oude rijstvelden van Batad. Je kunt alleen met de benenwagen in Batad komen, en als je er aankomt zie je gelijk waarom: het leven daar is verticaal. Ik ben zo trots op mijn moeder dat ze haar hoogtevrees heeft overwonnen en helemaal naar de waterval is afgedaald. Batad is een bijzonder dorp: de relatieve afstand tot de rest van de wereld is ontzettend groot omdat het zo onbereikbaar is. Tegelijkertijd krijgen ze een aardig handje toeristen over zich heen elk jaar, waardoor je 2 uur kan lopen, ver ver weg van de enige weg naar Batad kan zijn, en vervolgens een pizzarestaurant tegenkomt.

Eenmaal terug kon ik beginnen met student zijn. Dat wil zeggen, brandy drinken met Dean, Ana, en Dean’s vrienden Paulo, Kim en Yan. Vooral Paulo en Ana heb ik beter leren kennen. Paulo heeft een biologische boerderij buiten Los Banos (had ik al iets gezegd over comfort zone?), en is afgelopen zomer zijn vrouw gaan bezoeken die aan de University of Manchester studeert. Samen zijn ze vervolgens op vakantie gegaan naar Utrecht en Gouda. Oftewel: Waarschijnlijk zijn Paulo en ik al super dichtbij elkaar geweest voordat ik hierheen kwam! Ana gaat het eerste jaar van haar master environmental science op UPLB voltooien. Dean is net een jaar architect en werkt freelance vanuit zijn ouders’ huis. Zijn vriendin is ook architect, maar werkt in Dubai. Dat zijn Filipinos: de ene helft van de familie woont in een enkel huis, de andere is over de hele wereld verspreid.

Oké, ik heb natuurlijk ook mijn professionele studerende leven voorbereid. En hier splitst mijn leven zich voor het eerst heel duidelijk in tweeën: ik ben verhuisd naar een dorm op de campus. De dorm wordt bewoond door 37 master en PhD studenten (en ik, want ik wilde graag ergens wonen met een keuken), allemaal vrouwen. Ik deel mijn kamer met 3 dames: 2 masters studenten en een vrouw van 60 (!!!) die aan haar PhD is begonnen. Ze heten Krystal, Elaine en Ate Ophel. Ate is het woord dat je hier gebruikt om aan te geven dat iemand een soort oudere zus is. Ate Ophel wordt dus ook vaak tita Ophel genoemd, wat aangeeft dat ze meer een oudere tante is. Deze drie zijn ontzettend aardig en verzorgend. Vooral ate Ophel behandeld me als een soort geadopteerd kindje. Ze heeft me de markt laten zien en met me gekookt, ze houd fruit voor me achter als ze weet dat ik ergens heen ga en ze geeft tips over huishouden en de diepere betekenis van het leven. Ik kan ook goed overweg met veel van de andere tita’s. Ze leren me veel over de Filipijnse cultuur: over familieleven in plaats van individualisme, over delen, over je conservatief kleden (hier combineert niemand shorts met spaghettibandjes en je draagt al helemaaal geen bikini! Zwemmen doe je in je kleren als vrouw) en over de eindjes aan elkaar knopen: 2 euro voor een maaltijd is veel.

Hier zit ik dus tussen mijn twee werelden. Ik breng tijd door met Dean & co, ga ’s avonds naar gigs in cafeetjes, luister naar dezelfde muziek als thuis, zwem en bbq in Paulo’s zwembad (in bikini!), ga spontaan op road trips, rijd rond achterin Dean’s pickup, hike de plaatselijke vulkaan op, hang mijn silks aan Susana en Celso’s avocadoboom en praat over alles wat er in me opkomt. Dan ga ik naar mijn dorm, waar ik nog steeds niet zeker weet hoe erg het is dat ik de avondklok van 10 uur niet volg, waar ik leer wanneer en hoe je iemand respecteert (wanneer je ate zegt en wanneer tita en wanneer po), waar ik moet uitvinden wanneer ik iets van iemand kan aannemen of wanneer ik per ongeluk een rib uit diegene’s lijf neem, waar men uitgebreid tot God bid en me gezegende dagen wenst. Volgens mij ben ik nog nooit zo verzorgt geweest. Dat wil zeggen: ik heb nog nooit zo weinig individuele vrijheid gekregen in mijn thuissituatie. Dean zegt dat dit precies de struggle is waar iedere 21 jarige Filipino doorheen gaat op dit moment. Hij kent het maar al te goed, want hij woont op z’n 29e nog bij zijn ouders (en dat is normaal)! Mensen knikken gelijk als ik het over mijn tita’s heb. Het is super leerzaam. Ik ben maar wat benieuwd hoe de volgende generatie zijn kinderen op gaat voeden.

Natuurlijk zijn er nog veel meer dingen om over te vertellen, maar dit blog wordt al aardig lang en ik ga wat eten! De volgende keer vertel ik over bureaucratie op UPLB (heb jij ‘Form 5’ nog niet!?), Mt. Makiling beklimmen (oh bloedzuigers) en misschien heb ik zelfs nog wat plek over voor mijn verjaardag. Tot snel lieve mensen!